تو خلوت این اشکی که سر ریز شد از بغض
یه تصمیم شد از نو بی تردید بلند شد
یه جاده بی مرز ، یه خواسته بی حد
مثلِ یه نور توو دلِ این تاریکی رفت
مثلِ هر روز توو مخم این ثانیه میزد
نمیدونم اصلاً کجای این بازیِ گیرم
انگار همه نگاها به دیدش یه جور دیگه است
ولی به دیده مردمش این به پوچی میزد
دوباره منو این تنهایی شب
اونی که دلو به دریا میزد
واسه رسیدن به هدفش هم هرکاری کرد
ولی انگار کنسلِ پرواز
اینجا فکرا پوسیده توو مغزا
دیگه کسی دلی نمیده به دردا
پیگیره هدفای پوچ ، دلگیرن نفسایِ تووم
نمیره قدما به زور ، آینده گیره فقط لائه پول
هممون درگیر نوسانیم ، مثلِ یه بیمار سرطانی
همیشه دنبالِ یه روز خوب ، نه اینجا أ این خبرا نی
شب و روز میشه تنهایی رد ، برا موزیکم هرکاری کردم
نمونده دیگه اعصابی نه (اصلا) ، همینجوریش چند سالی رفت از دست
نفهمیدی چه زخمایی زد بِهم ، اومدم تا یه دردایی حل شه
میگذرونم دست خالی سخت ولی با خودم میگم یه فردایی هست
که تلاش کردم همه فصلای سال واسش
افتادم توو جریان کار بازم ، از هیچ و پوچ سرمایه ساختم
برنگشتم حتی یه بار نه ، پس بذار زخمام سر باز کنن
با رپ یادم رفته دردام کلاً ، عادت نکردم به زمین هیچوقت
باید بلند شم پرواز کنم
پلکات سنگین خسته است ، کسی رو جز خودت نبین اصلاً
تو انگیزتو جون دادی پاش ، پس برو بجنگ با دور و برت
همونی که دوست داری باش ، اصلاً بذار به سنگ بخوره سرت
تو اوجِ نداری بخند به پول و پله ؛ ببند چشو بدونِ شک تو برو تهش
اصاً بذار بشنت ، ببین هرکی قلبش شکست جلو تره
، ,یه ,تو ,توو ,مثلِ ,روز ,شد از ,، پس ,مثلِ یه ,هیچ و ,از هیچ